Evveliyat

yüzünü uzun zamandır görmüyorum.1 yıl belki de daha fazla..
ama ne zaman fotoğrafına baksam,içimde bazı organlar yer değiştiriyormuşçasına içimin burkulmasına engel olamıyorum.kalbimin,sanki biri onu tutup elleriyle sıkıyormuş gibi acımasına çare olabilecek hiçbir şey yok.ne ondan öncekiler,ne de ondan sonrakiler kaldı şu zamana kadar aklımda.insan galiba hayatında sadece tek bir kişiye gerçek anlamda,aşkın en derin en saf haliyle,somut,can yakan haliyle aşık olabiliyor.çok basit bir mantıkla 'O' ve geriye kalan herkes olarak ayrılıyor dünya ikiye.inanılması güç ama saçının kokusunu hala ara ara duyuyorum burnumda ve olduğum yerde donup kalmama,gözlerimin ani ve beklenmedik bir şekilde dolmasına sebep oluyor bu.saf aşkı son zerrene kadar verdiğin kişinin doğru kişi olmaması gerçekten çok kötü.kötüden de kötü..

tatile evime döndüğümde eski defterleri,notları karıştırırken buldum bu yıllar önce karaladığım yazıyı.okuyup bitirdiğimde içimde bir burukluk,yüzümde kocaman bir gülümsemeyle öylece kağıda bakakaldım.zaman geçmiş,ben ayrılık olmuşum kavuşmuşum yalnızlığıma,ayrılık da düş sokağı notaları misali aşka dönüşmüş içimde ve ben bunu farkedememişim.zaman herşeyin ilacı..