Ona kimsin diye sormadım.Gerek duymadım buna.Çünkü kapıdan ilk girdiği andan itibaren zaten biliyordum kim olduğunu.
Kızımdı gelen.
Gözlerim tarifsiz,yemyeşil yaşlarla doldu, ama gülümsüyordum.Gözleri annesinin gözleriydi.Annesini daha tanımasam da biliyordum bunu.Usulca geldi yanıma.Dizime oturdu.Küçücük elleriyle gözümdeki yaşları sildi.Bense büyülenmiş gibi onu izliyordum.Sesim, içimde bir yerlerde kaybolmuştu sanki.Konuşamıyordum.Başını göğsüme yaslası.'Baba' dedi.'Annem Ankara'da değil sen daha niye burada duruyorsun.Gitsene annemin yanına, bulsana onu.' dedi.Sesi maviydi.Dünyadaki tüm kuşların aynı anda şakıması gibiydi.Büyülenmiş bir şekilde onu izlerken benden bir cevap beklediğini farkettim.Sesimi kaybolduğu yerden geri getirmeye çalışarak 'Tamam kızım.' diyebildim.Gülümsedi.Doğrulup bana sıkıca sarıldı.Yanağıma bir öpücük kondurdu ve hiçbir şey söylemeden odadan çıkıp gitti.
Gitme vakti geldi buralardan.Kızım öyle istiyor..