Sevgilim

Şunu farkettim ki ben seninle tamım.Yaşadığım her şey seninle daha bir güzel, daha bir farklı, öncekine göre daha bir huzurlu sanki.Sen yanımdayken aldığım soluk daha bir ferah, tatlı.Gülüşüm daha bir parlak, daha bir içten.Güzel duygularmış bunlar.Unutmuşum epeydir.İnsanın kendisini bir başka bedende, bir başka gülüşte bulabilmesi yüreğini sıcacık yapıyormuş.O kişinin her zaman ne olursa olsun yanında olacağını bilmek güven kelimesinin tam karşılığıymış.Kısacası her şey daha bir, daha bir, daha bir..

Beni ben yapan unsurların başında geliyorsun artık.Hayatıma hoşgeldin.. sevgilim..

Kızım..

Geçen gece odamda otururken odamın kapısı çalındı.Şaşırdım.Evde kimse yoktu.Korkarak 'gel' dedim.Kapı açıldı.Beş bilemedin altı yaşlarında küçük, dünyalar tatlısı bir kız girdi içeriye.Minicik bir elbise giymişti.Dalga dalga, ışıl ışıl, insanın içini huzurla dolduran saçları vardı.Bakışları biraz mahçupçaydı.Ama yüzüne o tatlı ifadeyi veren de buydu.Gözleri..

Ona kimsin diye sormadım.Gerek duymadım buna.Çünkü kapıdan ilk girdiği andan itibaren zaten biliyordum kim olduğunu.

Kızımdı gelen.

Gözlerim tarifsiz,yemyeşil yaşlarla doldu, ama gülümsüyordum.Gözleri annesinin gözleriydi.Annesini daha tanımasam da biliyordum bunu.Usulca geldi yanıma.Dizime oturdu.Küçücük elleriyle gözümdeki yaşları sildi.Bense büyülenmiş gibi onu izliyordum.Sesim, içimde bir yerlerde kaybolmuştu sanki.Konuşamıyordum.Başını göğsüme yaslası.'Baba' dedi.'Annem Ankara'da değil sen daha niye burada duruyorsun.Gitsene annemin yanına, bulsana onu.' dedi.Sesi maviydi.Dünyadaki tüm kuşların aynı anda şakıması gibiydi.Büyülenmiş bir şekilde onu izlerken benden bir cevap beklediğini farkettim.Sesimi kaybolduğu yerden geri getirmeye çalışarak 'Tamam kızım.' diyebildim.Gülümsedi.Doğrulup bana sıkıca sarıldı.Yanağıma bir öpücük kondurdu ve hiçbir şey söylemeden odadan çıkıp gitti.

Gitme vakti geldi buralardan.Kızım öyle istiyor..

22

Bu gün 22 oldum ben.Ne gerek vardı ki?.

Falan Filan

Son iki senenin bende neleri değiştirdiğini görme fırsatım oldu son günlerde.İlişkilere karşı olan bakış açımı sorguladım ister istemez.Kendiliğinde oldu.Ben bir şey yapmadım.Eskiden her şey daha kolaymış.Daha sadeymiş, basitmiş.Gördüklerimi hiç görmemiş, yaşadıklarımı hiç yaşamamış olmayı dilerdim.Her şey basit kalsaydı keşke.Dünya yine kirli olsaydı, ama ben bunu hiç görmeseydim keşke.Görünce bünyemde çok enteresan yansımaları oldu çünkü.Bugün bir arkadaşım 'Eski Yiğit olsa böyle mi yapardı.' dedi.Ortada bir 'Eski Yiğit' var.Bir de ben varım.Yani şimdiki Yiğit.Eee hangimiz gerçek ben şimdi?Kendimi tanımakta zorlanıyorum.Bu da gördüğüm ve yaşadığım şeylere karşı bünyemin verdiği tepkilerden kaynaklanıyor.Falan filan işte ya..